هفته ی پنجم افق همزمان بود با روزهای پر التهاب مصر و سالگرد انقلاب ۱۳۵۷؛ فرصتی مناسب برای نگاهی تطبیقی به شرایط دو کشور ایران و مصر و طرح پرسش های بسیاری چون «چرا قاهره قادره اما، تهران قاصره؟» و آیا این امیدی واقعی است که «هم تهران قاهره هم ایران قادره؟»
هفته ی پنجم، هفته ی پر باری بود. از جهت شمار مراجعه برای دیدن برنامه در فیس بوک شما دوستان رکورد گذاشتید. از جهت تنوع و کیفیت حضور مهمان ها و مباحث هم استقبال بسیار زیاد بود. هفته پنجم با این اضطراب به پایان رسید که ۲۵ بهمن چه خواهد شد و آیا «ایران قادره؟»
یکی دیگر از اتفاقات مهم هفته ی پنجم معرفی مدیر جدید شبکه ی خبری فارسی صدای آمریکا بود. پی ان ان یا همان شبکه ی خبری فارسی صدای آمریکا مدتی مدیر موقت داشت. خانم مایا دراکر، آمریکایی صرب تبار که فارسی هم تا حدودی بلد است، دوره ی گذار را به باور بسیاری خوب مدیریت کرد. اما، سرانجام یک آمریکایی ایرانی تبار نسبتا جوان با سوابق دیپلماتیک قابل توجه توسط مدیریت صدای آمریکا برای اداره ی پی ان ان انتخاب شد. آغاز کار مدیر جدید پی ان ان همزمان خواهد شد با هفته ی ششم افق.
اما، ببینیم در هفته ی پنجم چه گذشت.
دوشنبه، هیجدهم بهمن، هفتم فوریه:
اختلاف نظر عمیق دکتر عباس میلانی، رئیس مرکز مطالعات ایران در دانشگاه استنفورد، با دیگر مهمان برنامه، سیامک زند، رابط دربار شاه با رسانه های خارجی، بسیار جلب توجه کرد. بویژه وقتی دکتر میلانی واکنش تندی به سخنان زند نشان داد و گفت من فکر نمی کنم ماجرای مبارک و شاه این است که تاریخ مصرف آنها برای آمریکا و غرب به پایان رسیده از این رو باید بروند. میلانی تاکید کرد مساله بسیار پیچیده تر از این است و فاکتورهای بسیاری از جمله مسائل داخلی در آن تعیین کننده است. او با اشاره به انتقادات دولت آمریکا طی چند سال گذشته از عملکرد مبارک گفت واشنگتن مدتهاست تصریح کرده حمایت از رهبران عرب برای آمریکا هزینه ی بسیاری در بر داشته در صورتی که دموکراسی ها حکومت های باثبات تری هستند.
واکنش میلانی به تاکید زند بر تملق گویی ها در برابر شاه هم به بحث جذابیت بسیاری بخشید. میلانی تاکید داشت مردم ایران تملق گو نیستند بلکه این رهبران ایران اند که متملقین را دور خود جمع می کنند. میلانی گفت این انتخاب رهبران ما است که چه کسانی گرد آنها جمع شوند؛ شاه به غیر متملقین گوش نمی داد آیت الله خامنه ای هم اینک دور خودش را با امثال شریعتمداری پر کرده است. اما، افراد دلسوزی همواره بوده اند که واقعیات را به هر بهایی می گفتند.
سه شنبه، نوزدهم بهمن، هشتم فوریه:
اختلاف نظرهای داغ سرهنگ پیشین گارد جاویدان، مرتضی عشقی پور، که مسولیت حفاظت کاخ نیاوران را برعهده داشت با حسین آرین، ناخدای بازنشسته ی ارتش، بر سر مقایسه ی عملکرد ارتش مصر و ایران در جریان انقلاب دو کشور بسیار جلب توجه کرد. عشقی پور سقوط شاه را توطئه ی غرب و بیطرفی ارتش را اقدامی یکسویه از طرف ارتشبد قره باغی توصیف کرد در حالی که آرین گفت مشکل در درون ایران بود و تزلزل شاه در روزهای آخر و شیوه ای که نیروی زمینی به عنوان نیروی مادر تربیت شده بود برای جنگ های مرزی و نه مقابله با آشوب های شهری راهی دیگر باقی نگذاشته بود.
چهارشنبه، بیستم بهمن، نهم فوریه:
دکتر ابوالحسن بنی صدر، نخستین رئیس جمهوری ایران پس از انقلاب، با علی کشتگر، سخنگوی سازمان چریک های فدایی خلق ایران در ابتدای انقلاب، بحثی جذاب و تفاوت نگاه داشتند در این باره که آیا مذاکره با دولت مبارک برای اپوزیسیون کار درستی است یا نه. بنی صدر بر خلاف کشتگر تاکید داشت که مردم مصر انقلاب می خواهند نه تغییر و از این رو مذاکره به نتیجه ی اساسی نخواهد رسید.
پنج شنبه، بیست و یکم بهمن، دهم فوریه:
دکتر محسن کدیور، استاد مدعو دانشگاه دوک آمریکا، و دکتر عبدالکریم لاهیجی، نایب رئیس فدراسیون بین المللی جوامع حقوق بشر، موضوع حساسی را به بحث گذاشتند: تفاوت جایگاه روحانیت در ایران و مصر و نقش آنها در تحولات سیاسی و همچنین جایگاه مذهب در قانون اساسی مصر و ایران.
پایان بخش برنامه پاسخ کدیور و لاهیجی به دعوت به تظاهرات ۲۵ بهمن بود؛ و یادآوری جمله ی معروف آیت الله خمینی در روزهای منتهی به انقلاب ۵۷.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر