کلینتون برای جبران مافات تنها شش انتخابات مقدماتی دیگر پیش رو دارد. سیزدهم مه در ویرجینیای غربی، بیستم مه در کنتاکی و اورگان، اول ژوئن در پورتوریکو، و سوم ژوئن در مانتانا و داکوتای جنوبی. این ایالت ها در مجموع ۲۱۷ نماینده در کورس رقابت دارند. اوباما تا کسب ۲۰۲۵ نماینده ی حدنصاب برای نامزدی حزب ۱۶۹ نماینده فاصله دارد. کلینتون به ۳۲۶ نماینده برای پیروزی نیاز دارد. کمپین اوباما پیش پیش بینی کرده است پس از انتخابات در کنتاکی و اورگان به حداکثر نمایندگان ایالتی دست خواهد یافت. اگر ۲۱۷ نماینده ی باقیمانده بطور حدودا مساوی تقسیم شوند اوباما با حمایت نزدیک به ۶۰ سوپردلگیت یا ابرنماینده ی حزب دموکرات می تواند به عدد جادویی ۲۰۲۵ دست یافته و به قائله پایان دهد.
کلینتون با آگاهی نسبت به این مساله کانون توجه خود را بر سه نکته گذاشته است: ابتدا عدد جادویی ۲۲۰۹ را در برابر ۲۰۲۵ مطرح کرده و معتقد است نمی توان نامزد حزب را بر مبنای ۴۸ ایالت انتخاب کرد. او در تلاش برای وارد آوردن فشار بر رهبری حزب دموکرات است تا آراء مردمی که در فلوریدا و میشیگن در انتخاب زودهنگام شرکت کردند، منظور شود. کلینتون خود در آغاز انتخابات باتفاق دیگر رقبایش از جمله اوباما تصمیم فلوریدا و میشیگن برای برگزاری انتخابات پیش از موعد را مورد انتقاد قرار داد و همه پذیرفتند انتخابات آن دو ایالت تحریم شود. در هر دو ایالت کلینتون آراء بیشتری کسب کرد هرچند کمپینی صورت نگرفت و حتی نام اوباما بر برگه ی آراء در میشیگن نبود. کلینتون در طول رقابت ها بر مبنای اهمیت دو ایالت در انتخابات نوامبر و با توجه به نیازش به آراء دو ایالت خواستار برگزاری دوباره ی انتخابات شد امری که خلاف تصمیم اولیه حزب دموکرات بود و مورد موافقت اوباما نیز قرار نگرفت. از سویی دو ایالت حاضر به تامین میلیون ها دلار هزینه ی برگزاری مجدد انتخابات نشدند. ۳۱ ماه مه حزب دموکرات نشست مهمی دارد تا در باره ی چگونگی تقسیم نمایندگان این دو ایالت بین دو کاندیدا تصمیم بگیرد. کلینتون امیدوارست با درنظرگرفتن آرا عمومی این دو ایالت بتواند اختلاف حدودا هشتصد هزار رای خود با اوباما را به حداقل برساند. سپس چشم امید به انتخابات در پورتوریکو خواهد بست. کلینتون در پورتوریکو از محبوبیت بسیاری در میان لاتین تبارها برخوردار است و امید دارد مشارکت ۷۰ تا ۸۰ درصدی حدود ۲ میلیون و پانصد هزار واجد شرایط شرکت در انتخابات در پورتوریکو سوپردلگیت ها را مجاب کند که او آراء عمومی بیشتری دارد و از سویی دیگر با پیروزی در ایالت های بزرگ چون فلوریدا و اوهایو می تواند ایالت های سرنوشت ساز در انتخابات نوامبر را از دست سناتور مک کین درآورد.
آنچه که مسلم است کلینتون حتی اگر تمام شش ایالت باقیمانده را با ۶۵ درصد آرا ببرد باز هم حدود ۱۰۰ نماینده عقب خواهد بود و از بابت تعداد ایالت های پیروز هم نمی تواند به اوباما برسد.
اگر تمام این تحولات آنطور که گفتم بسود کلینتون تمام شود بازهم مبنای تعیین نامزد حزب دموکرات شمار بیشتر نمایندگان ایالتی است. اینکه کلینتون در طول چند ماه اخیر ۱۱ میلیون و ۴۰۰ هزار دلار از حساب شخصی اش به کمپین خود کمک مالی کرده از یک سو از عزم او برای ماندن تا آخر خط حکایت دارد و از سویی کاهش حمایت های مالی از او را نشان می دهد.
کلینتون با آگاهی نسبت به این مساله کانون توجه خود را بر سه نکته گذاشته است: ابتدا عدد جادویی ۲۲۰۹ را در برابر ۲۰۲۵ مطرح کرده و معتقد است نمی توان نامزد حزب را بر مبنای ۴۸ ایالت انتخاب کرد. او در تلاش برای وارد آوردن فشار بر رهبری حزب دموکرات است تا آراء مردمی که در فلوریدا و میشیگن در انتخاب زودهنگام شرکت کردند، منظور شود. کلینتون خود در آغاز انتخابات باتفاق دیگر رقبایش از جمله اوباما تصمیم فلوریدا و میشیگن برای برگزاری انتخابات پیش از موعد را مورد انتقاد قرار داد و همه پذیرفتند انتخابات آن دو ایالت تحریم شود. در هر دو ایالت کلینتون آراء بیشتری کسب کرد هرچند کمپینی صورت نگرفت و حتی نام اوباما بر برگه ی آراء در میشیگن نبود. کلینتون در طول رقابت ها بر مبنای اهمیت دو ایالت در انتخابات نوامبر و با توجه به نیازش به آراء دو ایالت خواستار برگزاری دوباره ی انتخابات شد امری که خلاف تصمیم اولیه حزب دموکرات بود و مورد موافقت اوباما نیز قرار نگرفت. از سویی دو ایالت حاضر به تامین میلیون ها دلار هزینه ی برگزاری مجدد انتخابات نشدند. ۳۱ ماه مه حزب دموکرات نشست مهمی دارد تا در باره ی چگونگی تقسیم نمایندگان این دو ایالت بین دو کاندیدا تصمیم بگیرد. کلینتون امیدوارست با درنظرگرفتن آرا عمومی این دو ایالت بتواند اختلاف حدودا هشتصد هزار رای خود با اوباما را به حداقل برساند. سپس چشم امید به انتخابات در پورتوریکو خواهد بست. کلینتون در پورتوریکو از محبوبیت بسیاری در میان لاتین تبارها برخوردار است و امید دارد مشارکت ۷۰ تا ۸۰ درصدی حدود ۲ میلیون و پانصد هزار واجد شرایط شرکت در انتخابات در پورتوریکو سوپردلگیت ها را مجاب کند که او آراء عمومی بیشتری دارد و از سویی دیگر با پیروزی در ایالت های بزرگ چون فلوریدا و اوهایو می تواند ایالت های سرنوشت ساز در انتخابات نوامبر را از دست سناتور مک کین درآورد.
آنچه که مسلم است کلینتون حتی اگر تمام شش ایالت باقیمانده را با ۶۵ درصد آرا ببرد باز هم حدود ۱۰۰ نماینده عقب خواهد بود و از بابت تعداد ایالت های پیروز هم نمی تواند به اوباما برسد.
اگر تمام این تحولات آنطور که گفتم بسود کلینتون تمام شود بازهم مبنای تعیین نامزد حزب دموکرات شمار بیشتر نمایندگان ایالتی است. اینکه کلینتون در طول چند ماه اخیر ۱۱ میلیون و ۴۰۰ هزار دلار از حساب شخصی اش به کمپین خود کمک مالی کرده از یک سو از عزم او برای ماندن تا آخر خط حکایت دارد و از سویی کاهش حمایت های مالی از او را نشان می دهد.
۱ نظر:
دموكراسي بهترين نظام حكومتي نيست، فقط كمترين شر را به بار مي‌آورد. ما همه انواع حكومت‌ها را دست‌كم مزمزه كرده‌ايم و حالا ديگر اين نكته را راجع به دموكراسي مي‌دانيم. اما نظام دموكراتيك را فقط كساني مي‌توانند به تصور درآورند، ايجاد كنند و نگه دارند كه مي‌دانند همه چيز را نمي‌دانند
ارسال یک نظر