همانطور که وعده داده بودم صبح امروز مصاحبه ای اختصاصی با والتر جونز، عضو جمهوریخواه کمیته ی نیروهای مسلح مجلس نمایندگان، داشتم. واکنش ایشان را به اظهارات متفاوت و متناقض احمدی نژاد در چند روز گذشته جویا شدم.
جونز، قانونگذار ایالت کارولاینای شمالی، گفت بسیاری از مواقع مذاکرات پشت پرده ای در جریان است و کسی خبر ندارد چه می گذرد از این رو من با احتیاط به اظهارات رهبر یک کشور، که ممکن است مصرف داخلی داشته و مخاطبش مردم ایران باشند، نگاه می کنم و معتقدم باید فراتر از بیانیه ها نگریست.
از جونز که عضو جمهوریخواه کمیته ی امور مالی مجلس نیز هست و سال گذشته به قانون تشدید تحریم های ایران رای داده بود پرسیدم موضعش درباره ی لوایح جدید تحریم های ایران چیست. او گفت اگر فرصت دیگری داشته باشد به تحریم ایران رای نمی دهد.
والتر جونز سال پیش برای جلوگیری از امکان حمله ی احتمالی دولت پرزیدنت بوش به ایران بدون مجوز کنگره قطعنامه ای ارائه کرده بود که در آخرین لحظات از لایحه ی بودجه درآورده شد. جونز درباره ی علت این امر به طور خصوصی به من گفت نفوذ لابی اسرائیلی آمریکایی موسوم به ایپک مانع آن شد. از او درباره ی چشم انداز گسترش روابط دیپلماتیک دو کشور و بازگشایی دفتر حفاظت از منافع آمریکا در تهران پرسیدم. البته اخیرا گروهی از قانونگذاران در باره ی ضرورت این مهم نامه ای به پرزیدنت بوش نوشته اند.
جونز با استقبال از تحرک بیشتر در روابط دیپلماتیک گفت باید به مردم ایران نشان دهیم در پی یافتن زمینه های مشترکیم. او تاکید کرد هدف کنگره تشویق دولت بوش به این است که در تماس با تهران به جای اسلحه دست دوستی دراز کند.
جونز، از معدود جمهوریخواهان منتقد صریح الهجه ی سیاست خارجی دولت بوش، اقدامات دیپلماتیک اخیر دولت بوش را یک تغییر در سیاست خارجی علیه ایران توصیف کرد و با توجه به اینکه پنج ماه بیشتر به پایان کار دولت باقی نمانده ابراز تاسف کرد کاش این رویکرد پنج شش سال پیش در دستور کار قرار می گرفت.
جونز ابراز امیدواری کرد مک کین یا اوباما در جهت بهبود روابط دو کشور گام بردارند.
بخشی از مصاحبه امروز در گزارش من در خبرها و نظرها قابل مشاهده است. مشروح مصاحبه را فردا در خبرها و نظرها می توانید ببینید.
جونز، قانونگذار ایالت کارولاینای شمالی، گفت بسیاری از مواقع مذاکرات پشت پرده ای در جریان است و کسی خبر ندارد چه می گذرد از این رو من با احتیاط به اظهارات رهبر یک کشور، که ممکن است مصرف داخلی داشته و مخاطبش مردم ایران باشند، نگاه می کنم و معتقدم باید فراتر از بیانیه ها نگریست.
از جونز که عضو جمهوریخواه کمیته ی امور مالی مجلس نیز هست و سال گذشته به قانون تشدید تحریم های ایران رای داده بود پرسیدم موضعش درباره ی لوایح جدید تحریم های ایران چیست. او گفت اگر فرصت دیگری داشته باشد به تحریم ایران رای نمی دهد.
والتر جونز سال پیش برای جلوگیری از امکان حمله ی احتمالی دولت پرزیدنت بوش به ایران بدون مجوز کنگره قطعنامه ای ارائه کرده بود که در آخرین لحظات از لایحه ی بودجه درآورده شد. جونز درباره ی علت این امر به طور خصوصی به من گفت نفوذ لابی اسرائیلی آمریکایی موسوم به ایپک مانع آن شد. از او درباره ی چشم انداز گسترش روابط دیپلماتیک دو کشور و بازگشایی دفتر حفاظت از منافع آمریکا در تهران پرسیدم. البته اخیرا گروهی از قانونگذاران در باره ی ضرورت این مهم نامه ای به پرزیدنت بوش نوشته اند.
جونز با استقبال از تحرک بیشتر در روابط دیپلماتیک گفت باید به مردم ایران نشان دهیم در پی یافتن زمینه های مشترکیم. او تاکید کرد هدف کنگره تشویق دولت بوش به این است که در تماس با تهران به جای اسلحه دست دوستی دراز کند.
جونز، از معدود جمهوریخواهان منتقد صریح الهجه ی سیاست خارجی دولت بوش، اقدامات دیپلماتیک اخیر دولت بوش را یک تغییر در سیاست خارجی علیه ایران توصیف کرد و با توجه به اینکه پنج ماه بیشتر به پایان کار دولت باقی نمانده ابراز تاسف کرد کاش این رویکرد پنج شش سال پیش در دستور کار قرار می گرفت.
جونز ابراز امیدواری کرد مک کین یا اوباما در جهت بهبود روابط دو کشور گام بردارند.
بخشی از مصاحبه امروز در گزارش من در خبرها و نظرها قابل مشاهده است. مشروح مصاحبه را فردا در خبرها و نظرها می توانید ببینید.
۱ نظر:
به نظر من با حکومت ایران نمی توان از راه دوستی وارد شد. حکومتی که ارزشی برای اصول اولیه حقوق بشر قائل نیست و بنیان آن بر مبارزه با امریکا و نابودی اسرائیل بنا شده چیزی از دوستی و روابط سالم نمی داند.
توهم رهبری جهان اسلام و ابرقدرت بودن همه رژیم را کور کرده است.
به نظر خودشان : "دیگه چیزی نمونده بمب بسازیم. یه کمی سختی بکشیم تا این بمبه ساخته بشه، بعد هر چقدر خواستیم می خوریم و هر کاری خواستیم می کنیم، شاید اسرائیل رو هم زدیم داغون کردیم"
به نظر من که دوستی با حکومت ایران هیچ فایده ای ندارد.
همین مذاکرات اتمی اخیر را در نظر بگیرید. مذاکرات هیچ نتیجه ای نداشت و ایران به قول خودش از حق قانونی خود دست برنداشت ولی تا صحبت از تهدید و فرصت دو هفته ای به میان آمد نرمش در رفتار حکومت ایران مشاهده شد. انگار این حکومت فقط زبان زور را متوجه می شود. دوستی در مورد هیچ حکومت دیکتاتوری جواب نمی دهد. حداقل من موردی را سراغ ندارم که با دوستی و زبان خوش و مذاکرات اصلاح شده باشد مگر اینکه فشار مناسبی به آن وارد شده باشد.
ارسال یک نظر